Mia Mckinley

Badge Number: #77-L-32

زندگی نامه

میا مک‌کینلی در سال ۲۰۰۰ در پوتو، اوکلاهما متولد شد. دوران کودکی‌اش در خانواده‌ای به ظاهر عادی و آرام، با نام خانوادگی هارپر سپری شد. اما در طول سال‌های رشدش، نشانه‌هایی از ناهمخوانی میان گذشته و واقعیت فعلی‌اش در ذهن او شکل می‌گرفت؛ خاطرات پراکنده، چهره‌هایی محو، و سکوتی که همیشه در پاسخ به پرسش‌هایش درباره گذشته برقرار می‌ماند.

پس از اتمام دبیرستان، در سن بیست سالگی به نیویورک نقل مکان کرد و در آکادمی پلیس این شهر ثبت‌نام نمود. هوش تحلیلی بالا و نظم کاری‌اش موجب شد به سرعت به واحد تحلیل جنایی NYPD منتقل شود. چند سالی در آنجا خدمت کرد و در چندین پرونده مهم نقش کلیدی داشت. اما با وجود موفقیت‌های حرفه‌ای، احساس گمشده‌ای در وجودش باقی مانده بود — احساسی که هیچ پرونده‌ای قادر به بستن آن نبود.

در اوایل سال ۲۰۲۴، تصمیم گرفت از خدمت پلیس کناره‌گیری کند. به گفته خودش، «باید فاصله می‌گرفتم تا بفهمم واقعاً کی هستم.»
او به لس سانتوس سفر کرد تا مدتی از زندگی پرتنش نیویورک دور باشد. همه‌چیز آرام به نظر می‌رسید تا این‌که در تابستان همان سال، تماس غیرمنتظره‌ای از راسـل گریسون، وکیلی از اوکلاهما، دریافت کرد.
راسـل به او گفت: «موضوعی درباره خانواده‌ات هست، چیزی که سال‌ها ازت پنهان مانده.»

چند روز بعد، در دفتر راسل ملاقات کردند. در آن جلسه، حقیقتی آشکار شد که برای میا غیرقابل باور بود:
پدر واقعی‌اش، استیو مک‌کینلی، افسر بازنشسته‌ی پلیس لس سانتوس بوده که چند ماه پیش درگذشته است.
مادرش، الیزابت مک‌کینلی، نیز سال‌ها پیش فوت کرده. و از آن خانواده‌ی از هم پاشیده، تنها یک نفر باقی مانده بود — برادری به نام مایکل.

راسـل، به‌عنوان وکیل رسمی استیو، توضیح داد که در وصیت‌نامه‌ی او قید شده است در صورت مرگش، دخترش میا از حقیقت باخبر شود و در صورت تمایل، با برادرش تماس بگیرد.
او اضافه کرد: «استیو همیشه امید داشت روزی خانواده‌اش دوباره کامل شود، حتی اگر خودش دیگر نباشد.»

میا ماه‌ها با این حقیقت درگیر بود. نمی‌دانست چطور باید تماس بگیرد یا اصلاً چه باید بگوید. تا این‌که دیروز، ۲۹ اکتبر ۲۰۲۵، پس از ساعت‌ها تردید، تصمیمش را گرفت.

مایکل در همان روز از مأموریتی طولانی و دشوار بازگشته بود. خستگی در چهره‌اش نمایان بود وقتی تلفنش زنگ خورد — شماره‌ای ناشناس، صدایی آرام و لرزان از آن سوی خط:

«سلام… من میا هستم. میا مک‌کینلی. شاید اسمم غریبه باشه، اما باید ببینمت.عمو راسل گفته که تو برادرمی .»

مایکل لحظه‌ای سکوت کرد. هیچ واژه‌ای برایش باقی نمانده بود جز حس سنگینی که در قلبش پیچید. صدایی که از پشت تلفن می‌آمد، بی‌تردید آشنا نبود، اما در اعماق ذهنش چیزی از گذشته را بیدار می‌کرد.

چند ساعت بعد، در استیشن وسپوچی پلیس، آن دو برای نخستین بار مقابل هم نشستند. سکوتی میانشان حاکم بود که هیچ واژه‌ای توان شکستن آن را نداشت. در نگاه میا، اضطراب و تردید موج می‌زد؛ در نگاه مایکل، ترکیبی از سردرگمی، اندوه و حس دیررسِ تعلق.

دیدار آن‌ها، هرچند کوتاه، نقطه‌ی آغازی بود برای بازسازی پیوندی که بیش از دو دهه پنهان مانده بود.
برای میا، این ملاقات نه فقط دیدار با یک برادر، بلکه مواجهه با حقیقتی بود که سال‌ها از آن گریخته بود.
و برای مایکل، یادآوری سنگینی از نامی بود که سال‌ها پیش در دل خاک دفن کرده بود: استیو مک‌کینلی.

رزومه و فعالیت‌ها